Typ: czołg cięzki
Kraj pochodzenia: ZSRR
Rok produkcji: 1939-43
Wysokość: 4,2 m
Długość: 5,8 m (9,85 m z działem)
Szerokość: 2.32 m
Waga: 45 T
Pancerz: Od 30 do 100 mm
Silnik: V12 diesel V2
Moc: 600 KM (450 kW)
Moc/Masa: 13.05 KM/t
Prędkość: 38 km/h
Zasięg: 200 km
Uzbrojenie:
Główne: 1x76.2 mm (3 cale) L32
Dodatkowe: 3x DT 7,62 mm (0,3 cala) karabiny maszynowe
Wyprodukowano: 5219 sztuk
Załoga: 4 osoby (kierowca, dowódca, dwóch strzelców)
.jpg)
Historia KV-1
Doktryna wojenna ZSRR z czasów przed II wojną światową, zakładała istnienie pojazdu, do przełamywania silnie umocnionych pozycji wroga, i w myśl tego powstał wielowieżowy T-35, który po nieudanych próbach w warunkach polowych, dał do zrozumienia rosyjskim inżynierom, że muszą sie bardziej postarać. I w ten sposób powstała konstrukcja KV-1, której w późniejszym okresie powstało wiele wersji. Przed rozpoczęciem wojny była to jedna z niewielu rosyjskich konstrukcji, która przewyższała technicznie niemiecką inżynierię. Z początku uważano, że KV-1 ma mieć potężną siłę ognia, być mało mobilny i słabo opancerzony. Jednak po przeanalizowaniu wojny domowej w hiszpani zdecydowano się na zwiększenie ochrony poprzez wzmocnienie pancerza. Kv-1 był nazywany również czołgiem oblężniczym, nacierając na linie wroga miał za zadanie skupiać siłę ognia, dlatego jego pancerz musiał radzić sobie z odbijaniem pocisków karabinowych, jak i pocisków z innych czołgów wroga. Ustawiano go w punktach o największym znaczeniu strategicznym, dlatego grubość pancerza górowała nad mobilnością.
Czołg KV-1, a dokłądniej jego trzy prototypy chrzest bojowy przeszedł poczas wojny zimowej z finlandia z 1939r, gdzie początkowo został uznany za pojazd odporny, ale wykazał niską niezawodność i mobilność. Wersja wielowieżowa okazała sie zbyt skomplikowana, i trudna w obsłudze, ciężko nie wspomnieć o wysokich kosztach eksploatacyjnych. Ten sam zespół co stworzył poprzednie prototypy wyciągnął wnioski i wypuścił bardziej dopracowaną wersje, która po zaliczeniu testów polowych oraz sprawdzeniu skuteczności na polu bitwy zatwierdzono ostateczny prototyp.
Początkowo, KV-1 był czołgiem ważącym dwa razy tyle, niż najcięższe czołgi niemiecki, jego główna zaletą był pancerz, który w owym czasie był nie do przepicia, przez większość czołgów i dział przeciw pancernych.
Sytuacja zmieniła się natomiast w 1942 roku, kiedy niemcy zaczeli testować wiele innych wielolufowych armat, przez co pancerz KV-1 stracił status nieprzebijanego. W dodatku powstało pytanie po co produkować droższy, mniej mobilny, i bardziej zawodny KV-1 skoro te same zadania spełnia T-24, który został wyposażony w takie samo działo co KV-1. Początkowo zaczęto odchudzać pancerz, to podważyło fakt, że te same zadania, w lepszy sposób i taniej spełnia czołg średni T-34.
KV-1 odbił swoje piętno na historii czołgów. Pomimo, że wprowadzono w nim odpowiednie modyfikacje, (np pierwszy raz w rosyjskim czołgu dowódca miał koszyk w wieży z otworami zwiadowczymi z każdej strony.) jego produkcja się zakończyła, ale dzieki niemu powstał jego następca IS-1, w którym zastosowano modyfikacje z KV jak i T-34, co stanowiło bardzo udane połączenie.
Przebieg służby
W dniu rozpoczęcia niemieckiej inwazji na Związek Radziecki Armia Józefa Stalina była w posiadaniu 639 czołgów KW. Ich opancerzenie okazało się na tyle odporne i skuteczne, że Niemcy nie byli w stanie zniszczyć ich za pomocą własnych czołgów i broni przeciwpancernej i smuszeni byli polegać na wsparciu lotniczym i artylerii przeciwlotniczej lub na wielkokalibrowych haubicach kalibru 105 mm w przypadku spotkania tych czołgów na polu bitwy.
