Tankietka T-27

Nazwa: T-27
Typ: czołg lekki (tankietka)
Kraj pochodzenia: ZSRR
Rok produkcji: 1931-33
Wysokość: 1.44 m
Długość: 4.62 m
Szerokość: 1.83 m
Waga: 2.7 T
Pancerz: nitowany z płyt walcowanych, grubość: 4 – 10 mm
Silnik: 1 silnik gaźnikowy, 4-cylindrowy GAZ-AA
Moc: 40 KM
Moc/Masa: 14.7 KM/t
Prędkość: 40 km/h
Zasięg: 110 km
Uzbrojenie: 1 karabin maszynowy DT kal. 7,62 mm (zapas amunicji – 2520 szt.)
Załoga: 2 osoby
Liczba wyprodukowanych egzemplarzy: 3328 sztuk

T-27 – radziecki bezwieżowy czołg lekki (tankietka) z okresu przed II wojną światową.
Pod koniec lat 20. XX w., Armia Czerwona w programie budowy sprzętu pancernego przewidziała budowę małego, lekkiego czołgu rozpoznawczego przeznaczonego do współpracy z czołgami typu MS-1. Powstało szereg własnych projektów i prototypów, ale żaden nie okazał się odpowiedni. W tej sytuacji zdecydowano się na zakup 26 sztuk najbardziej rozpowszechnionej na świecie angielskiej tankietki Vickers Carden Loyd Mark VI (w ZSRR otrzymały oznaczenie 25-W lub K-25), a także praw do jej produkcji licencyjnej. Jeszcze przed jej uruchomieniem, w biurze konstrukcyjnym fabryki Awtozawod Nr.2 WATO pod Moskwą, udało się dokonać dość udanej modernizacji konstrukcji Carden-Loyda. Powiększono kadłub, stosując zamknięty przedział bojowy. Wydłużono podwozie o parę kół nośnych. Opracowano nowe jarzmo karabinu maszynowego. W sumie jednak konstrukcja i sylwetka nie zostały zasadniczo zmienione w stosunku do Carden-Loyda (znacznie dalej poszli w tej kwestii polscy konstruktorzy, opracowując serię TK-3). Zmodernizowany pojazd 13 lutego 1931 r. został przyjęty do uzbrojenia i produkcji jako tankietka T-27. Produkcję rozpoczęto jesienią 1931 r. w Fabryce Nr. 37, leningradzkich zakładach "Bolszewik" i Fabryce Samochodów GAZ. Ogółem, w latach 1931-1933, zbudowano 3328 tankietek.
Czołgi T-27 znalazły się w uzbrojeniu oddziałów rozpoznawczych związków taktycznych piechoty. Były też pierwszymi radzieckimi pojazdami pancernymi, które wzniosły się w powietrze. W 1933 r., każdy z czterech batalionów spadochronowych miał po kompanii tankietek. Skonstruowano specjalne urządzenia do podwieszania czołgów pod kadłubami ciężkich bombowców TB-3

Czołgi T-27 szybko okazały się sprzętem prymitywnym. Z powodu małych rozmiarów miały ograniczoną zdolność jazdy w terenie, także ich zawieszenie, podobnie jak Carden-Loyda, nie zapewniało komfortowej jazdy, powodując zmęczenia załogi. Także z powodu rozmiarów, trzeba było do ich obsługi dobierać żołnierzy niskiego wzrostu. Umieszczenie karabinu maszynowego w kadłubie, typowe dla tankietek, uniemożliwiało szybką zmianę kierunku ognia. Wszystko to było przyczyną, że szybko czołgi T-27 zaczęły ustępować miejsca w charakterze pojazdów rozpoznawczych czołgom z uzbrojeniem umieszczonym w wieży obrotowej (T-37 i T-38).
Na początku lat 30., czołgi T-27 zostały użyte bojowo w walkach z tzw. "basmaczami" (antyradziecką partyzantką) na pustyni Karakum w Kazachstanie.
Po wycofaniu z oddziałów bojowych, tankietki używano do szkolenia. Po niewielkich przeróbkach, stosowano je także jako opancerzone ciągniki lekkich dział piechoty. Głównie w tej roli zostały użyte na początku wojny niemiecko-radzieckiej; po 1941 r. znikły z uzbrojenia.


Wersje czołgu i pojazdy pochodne:

OT-27: pojazd wyposażony w miotacz ognia zamiast karabinu maszynowego. W 1935 zbudowano serię 164 wozów.
T-27PCH: doświadczalne egzemplarze wyposażone w urządzenia umożliwiające pokonywanie głębokich przeszkód wodnych po dnie.
dwa prototypy z armatami kal. 37 mm
SU-3 - prototyp z działem bezodrzutowym (DRP) 76 mm typu K.
egzemplarz użyty do prób z niekierowanymi pociskami rakietowymi. Wyrzutnie mocowano z boków kadłuba. Pociski odpalano z wnętrza czołgu