Samochód pancerny MARMON-HERRINGTON Mk.III

Nazwa: MARMON-HERRINGTON Mk.III
Typ: samochód pancerny
Kraj pochodzenia: Republika Południowej Afryki
Rok produkcji: 1940-43
Wysokość: 2.67 m
Długość: 5.31 m
Szerokość: 2.29 m
Waga: 6.7 T
Pancerz: do 20 mm
Silnik: benzynowy Ford V8  typu Meadows EST
Moc: 95 KM (70 kW)
Moc/Masa: 14.2 KM/t
Prędkość: 80 km/h
Zasięg: 322 km
Uzbrojenie: 1× karabin maszynowy Browning M1919 (Mk IV),
1× karabin przeciwpancerny Boys (Mk II-III),
1× armata 2-funtowa (Mk IV)
Załoga: 3-4 osoby
Liczba wyprodukowanych egzemplarzy: 5600 pojazdów (razem z MARMON-HERRINGTON Mk.II)

Samochód pancerny MARMON-HERRINGTON Mk.III

Samochód pancerny MARMON-HERRINGTON Mk.III

Marmon-Herrington Armoured Car (South African Reconnaissance Vehicle) – samochód pancerny konstrukcji południowoafrykańskiej z okresu II wojny światowej. Pojazdy wykorzystywane były przez armię brytyjską oraz inne formacje alianckie głównie podczas kampanii afrykańskiej, a na mniejszą skalę także podczas walk na Dalekim Wschodzie.
W 1938 roku rząd południowoafrykański zlecił rozpoczęcie prac mających na celu skonstruowanie własnego samochodu pancernego. Projekt rozwijał się powoli do czasu wybuchu II wojny światowej w 1939 roku. Pierwsze egzemplarze pojazdu gotowe były w 1940 roku. Jako, że przemysł w kraju nie był zdolny do masowej produkcji tego typu pojazdów, większość komponentów do jego produkcji była sprowadzana. Podwozia produkowane były w zakładach Ford w Kanadzie, układ przeniesienia napędu w zakładach Marmon-Herrington w Stanach Zjednoczonych, podczas gdy uzbrojenie sprowadzano z Wielkiej Brytanii. W Związku Południowej Afryki produkowano jedynie płyty stalowe na opancerzenie oraz montowano pojazdy. Pierwsze samochody, oznaczane jako South African Reconnaissance Vehicle Mk I, posiadały napęd tylko na jedną oś, a ich uzbrojenie stanowiły dwa karabiny maszynowe Vickers. Pojazdy te wzięły udział w walkach we wschodniej Afryce, po czym większość wróciła do Związku Południowej

Samochód pancerny MARMON-HERRINGTON Mk.III

Afryki, gdzie wykorzystywano je do celów szkoleniowych. Kolejna wersja, Mk II posiadała już napęd na cztery koła i uzbrojona była dodatkowo w karabin przeciwpancerny Boys. Pojazdy te trafiły na front północnoafrykańki, gdzie były najliczniej używanymi alianckimi pojazdami rozpoznawczymi w początkowej fazie wojny. W najliczniej produkowanej wersji Mk III pojazdy rózniły się głównie krótszym rozstawem osi. Ostatnia z produkowanych seryjnie wersji, Mk IV została całkowicie przeprojektowana. Posiadała ona nadwozie samonośne, silnik umieszczono w tylnej części pojazdu, a podstawowym uzbrojeniem samochodu była armata 2-funtowa. Zaprojektowane zostały także kolejne wersje pojazdu, które nigdy jednak nie wyszły poza stadium prototypu, m.in. 8-kołowa wersja Mk VI.