Typ: niszczyciel
Kraj pochodzenia: ZSRR
Rok produkcji: 1942-44
Wysokość: 2.32 m
Długość: 6.95m
Szerokość: 3.00 m
Waga: 30,9 T
Pancerz: max 75 mm z przodu
Silnik: Klimov diesel V12
Moc:m 493 KM
Moc/Masa: 16,0 KM/t
Prędkość: 55 km/h
Zasięg: 400 km
Uzbrojenie: 122 mm M-30S howitzer
Wyprodukowano: 1150 sztuk
Załoga: 4 osoby (dowódca, kierowca, strzelec, ładowniczy)
Su-122 jest to haubica kalibru 122 mm obsadzona na podwoziu legendarnego czołgu T-34.
Opracowana przez biuro projektowe FF Pietrow jako M-30S haubica, okazała się najlepszym rozwiązaniem dla średnio ciężkiej konstrukcji podwozia. Testowano również haubice kalibru 152 mm, jednak okazały się gorszym rozwiązaniem. Początkowo, jako podwozie dla Su-122 miał slużyć projekt ściągnięty z niemieckiego Sturmgeschütz III.
Pierwszy prototyp U-35 był gotowy 30 listopada 1942 roku. Tego samego dnia przejechał 50 km i oddał 20 strzałów. Już pierwsze próby ujawniły że kąty ostrzału haubicy są za małe, dosyłacz pocisków niedoskonały, przedział załogi zbyt słabo wentylowany, a konieczność obsługi działa przez dowódcę odrywa go od obserwacji terenu. Wady te starano się wyeliminować. Zwiększono kąty ostrzału i zamocowano wentylator usuwający z przedziału załogi gazy prochowe.
Mechanik kierowca miał stanowisko po lewej stronie działa. Przed nim znajdował się luk obserwacyjny wykorzystywany podczas przemarszów. W czasie walki był on zamykany i kierowca używał wyciętej w jego pokrywie szczeliny obserwacyjnej. Za kierowcą siedział celowniczy obsługujący mechanizm celowania w poziomie. Jego dodatkowym zadaniem była obserwacja terenu przed pojazdem. Po prawej stronie armaty zajmował miejsce dowódca. Obsługiwał on mechanizm podniesienia haubicy. Dowódca wyposażony był celownik panoramiczny PTK-5. Obsługiwał także znajdująca się na wyposażeniu czołgu radiostację krótkofalową 9RM. Po bokach zamka haubicy stanowiska zajmowali ładowniczy. Wszyscy członkowie załogi byli połączeni ze sobą przy pomocy telefonu czołgowego TPU-3 bisF. Załoga zajmowała miejsca w pojeździe przez pojedynczy właz w stropie pojazdu. Do samoobrony służyły jej dwa pistolety maszynowe PPSz i 20 granatów obronnych F-1.
Kadłub SU-122 był zespawany ze stalowych blach o grubości (nachyleniu):
przednia część kadłuba - 45 mm (50°)
boki kadłuba - 45 mm (20°)
tył kadłuba - 40 mm strop i dno - 20 mm
W przedniej płycie znajdowało się duże wycięcie na lufę haubicy. Haubica M-30 byłą za pomocą trzpienia łoża dolnego zamocowana w gnieździe przyspawanym do dna przedziału bojowego. W stosunku do działa holowanego wzmocniono sprężynowe odciążacze. Zastosowanie masowo produkowanej haubicy ułatwiło produkcję, ale długość jej odrzutu równa 1100 mm utrudniała rozplanowanie przedziału bojowego. Zainstalowana w SU-122 wersja haubicy M-30 miała masę około 1200 kg i lufę długości 22,7 kalibru. Kąt ostrzału w poziomie był równy 20°, w pionie od -3° do +25°. Szybkostrzelność działa sięgała 5-6 strz./min. Zapas amunicji wynosił 40 naboi i ładunków miotających. Podstawowym pociskiem był odłamkowo-burzący OF-462 o masie 21,76 kg przeznaczony do zwalczania piechoty i umocnień.
Latem 1943 roku jednostkę ognia uzupełniono kumulacyjnymi pociskami BP-460A o przebijalności 100-120 mm które służyły do zwalczania celów pancernych. Napęd SU-122 stanowił 12-cylindrowy czterosuwowy, wysokoprężny W-2-34 o pojemności 38 800 cm³ i mocy 500 KM przy 1800 obr. Cylindry silnika miały średnicę 150 mm, skok tłoka 180-186 mm. Stopień sprężania 1:15. Silnik chłodzony był cieczą. Moc z silnika na koła napędowe była przenoszona przy pomocy
mechanicznego układu przeniesienia mocy. Składał się on z suchego sprzęgła głównego i mechanicznej skrzyni przekładniowej z czterema biegami do przodu i jednym wstecznym (późniejsze wozy miały pięć biegów do przodu). Mechanizm skrętu składał się z dwóch sprzęgieł bocznych, dwóch jednostopniowych przekładni bocznych i hamulców taśmowych. SU-122 miał zawieszenie niezależne na sprężynach spiralnych. Każde z 10 podwójnych kół jezdnych było połączone za pomocą wahacza ze sprężyną. Koła jezdne były wyposażone w bandaże gumowe. Napęd z silnika był przekazywany na znajdujące się w tylnej części pojazdu koła napędowe. Z przodu pojazdu znajdowały się koła napinające. Wóz posiadał dwie gąsienice. Były to gąsienice jednogrzebieniowe, jednosworzniowe. Gąsienice miały szerokość 500 mm, podziałkę 170 mm. Długość oporowa gąsienicy była równa 3830 mm, a rozstaw pomiędzy środkami gąsienic 2450 mm. Wóz wyposażony był w jednoprzewodową instalację elektryczną 12/24 V.
Opracowana przez biuro projektowe FF Pietrow jako M-30S haubica, okazała się najlepszym rozwiązaniem dla średnio ciężkiej konstrukcji podwozia. Testowano również haubice kalibru 152 mm, jednak okazały się gorszym rozwiązaniem. Początkowo, jako podwozie dla Su-122 miał slużyć projekt ściągnięty z niemieckiego Sturmgeschütz III.
Pierwszy prototyp U-35 był gotowy 30 listopada 1942 roku. Tego samego dnia przejechał 50 km i oddał 20 strzałów. Już pierwsze próby ujawniły że kąty ostrzału haubicy są za małe, dosyłacz pocisków niedoskonały, przedział załogi zbyt słabo wentylowany, a konieczność obsługi działa przez dowódcę odrywa go od obserwacji terenu. Wady te starano się wyeliminować. Zwiększono kąty ostrzału i zamocowano wentylator usuwający z przedziału załogi gazy prochowe.
Mechanik kierowca miał stanowisko po lewej stronie działa. Przed nim znajdował się luk obserwacyjny wykorzystywany podczas przemarszów. W czasie walki był on zamykany i kierowca używał wyciętej w jego pokrywie szczeliny obserwacyjnej. Za kierowcą siedział celowniczy obsługujący mechanizm celowania w poziomie. Jego dodatkowym zadaniem była obserwacja terenu przed pojazdem. Po prawej stronie armaty zajmował miejsce dowódca. Obsługiwał on mechanizm podniesienia haubicy. Dowódca wyposażony był celownik panoramiczny PTK-5. Obsługiwał także znajdująca się na wyposażeniu czołgu radiostację krótkofalową 9RM. Po bokach zamka haubicy stanowiska zajmowali ładowniczy. Wszyscy członkowie załogi byli połączeni ze sobą przy pomocy telefonu czołgowego TPU-3 bisF. Załoga zajmowała miejsca w pojeździe przez pojedynczy właz w stropie pojazdu. Do samoobrony służyły jej dwa pistolety maszynowe PPSz i 20 granatów obronnych F-1.
przednia część kadłuba - 45 mm (50°)
boki kadłuba - 45 mm (20°)
tył kadłuba - 40 mm strop i dno - 20 mm
W przedniej płycie znajdowało się duże wycięcie na lufę haubicy. Haubica M-30 byłą za pomocą trzpienia łoża dolnego zamocowana w gnieździe przyspawanym do dna przedziału bojowego. W stosunku do działa holowanego wzmocniono sprężynowe odciążacze. Zastosowanie masowo produkowanej haubicy ułatwiło produkcję, ale długość jej odrzutu równa 1100 mm utrudniała rozplanowanie przedziału bojowego. Zainstalowana w SU-122 wersja haubicy M-30 miała masę około 1200 kg i lufę długości 22,7 kalibru. Kąt ostrzału w poziomie był równy 20°, w pionie od -3° do +25°. Szybkostrzelność działa sięgała 5-6 strz./min. Zapas amunicji wynosił 40 naboi i ładunków miotających. Podstawowym pociskiem był odłamkowo-burzący OF-462 o masie 21,76 kg przeznaczony do zwalczania piechoty i umocnień.
Latem 1943 roku jednostkę ognia uzupełniono kumulacyjnymi pociskami BP-460A o przebijalności 100-120 mm które służyły do zwalczania celów pancernych. Napęd SU-122 stanowił 12-cylindrowy czterosuwowy, wysokoprężny W-2-34 o pojemności 38 800 cm³ i mocy 500 KM przy 1800 obr. Cylindry silnika miały średnicę 150 mm, skok tłoka 180-186 mm. Stopień sprężania 1:15. Silnik chłodzony był cieczą. Moc z silnika na koła napędowe była przenoszona przy pomocy
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz