Nazwa: T-34/76
Typ: czołg średni
Kraj pochodzenia: ZSRR
Rok produkcji: 1938
Wysokość: 2.45 m
Długość: 6,68 m
Szerokość: 3 m
Waga: 26,5 T
Pancerz: Przód i boki górna część kadłuba do 47 mm (1,85 cala)
Hull góra / dół 20/15 mm (0.79-0.59 cala)
Turret 16 do 60 mm (0.63-2.36 w)
Silnik: V12,
Moc: 500 KM 2200 rpm
Moc/Masa: 17,5 KM/t
Prędkość: 400 km (250 mil) / 900 litrów
Zasięg: 400 km
Uzbrojenie: Główne: L11 76,2 mm (3 cale) pistolet
wtórne: 2x DT 7,62 mm (0,3 cala) karabinów maszynowych
Załoga: 4 osoby
Wyprodukowano: 35120 (84070 z T-34/85)
 |
| T-34 w całej okazałości |
Punkt zwrotny w historii czołgów i 2 wojny światowej.
T-34 był i pozostaje legendą. Jest to nie tylko najwiecej wyprodukowany czołg z II wojny światowej, zbudowany w 84000 egzemplarzy (w porównaniu do 48.966 Shermana wszystkich wersji), ale również jednym z najdłużej pełniących służbę czołgów, jakie kiedykolwiek zbudowano. Wiele z nich jest jeszcze w różnym stopniu w zajezdniach w Azji i Afryce, niektóre aktywnie służyły w latach 90-tych (jak podczas wojny 1991/99 w Jugosławii). Były częścią niezliczonych sił pancernych na całym świecie od lat pięćdziesiątych do osiemdziesiątych. Podstawowa konstrukcja pobierano po raz pierwszy w 1938 z A-32, pochodzący z BT-7 M, a koniec eod amerykańskiego czołgu Christie. Pierwsza wersja T-34/76 to byłajako przykra niespodzianka dla pewnych wojsk niemieckich na jesieni 1941 roku, kiedy to po raz pierwszy dopuszczono T34 do walki masowo. Niemcy nie mieli nic porównywalnego. Nie tylko T34 byl w stanie poradzić sobie z błotem i śniegiem z ich dużymi spadkami, ale posiada doskonałe połączenie grubego i bardzo efektywne nachylonego pancerza, broni, dobrej szybkość i autonomii, a przede wszystkim, ekstremalnych odporności, niezawodność, łatwość produkcji i konserwacji. Doskonały zwycięzca na wojnie przemysłowej i znaczący krok w projektowaniu czołgów.
Wcześniej prekursorem: T-32
Z BT-IS, A-20, i o nachylonej zbroi BT-SV (1936) , projekt z T-34 został ustanowiony daleko przed wojną na wzór tych czołgów przez zespół prowadzony przez inżyniera Michaiła Koshkin obiecał Stalinowi zastąpić serię BT lepszym "uniwersalnym czołgiem". Umiejętnie nachylony pancerz otaczającą potężny silnik V12 diesel, mniej wrażliwe niż silniki benzynowe o wysokiej liczbie oktanowej, zarówno w celu zwiększenia zasięgu i aby uniknąć rozerwania w płomieniach zbyt łatwo, jak BT-5 i BT-7 w czasie wojny przeciwko Japonii w Mandżuria. Pierwszy prototyp T-34 był ulepszonym T-32 z pogrubioną zbroi, która pomyślnie zakończonych prób terenowych w Kubince i została uproszczona do masowej produkcji. To był gotowy już na początku 1939 roku. projekt ZSRR. Pierwsze dwie serie wcześniej wyjechał z fabryki KhPZ w Charkowie (Ukraina) w trakcie pierwszego miesiąca 1940 roku, pod patronatem Siergieja Ordżonikidze. Od kwietnia do maja przechodzili duży wachlarz trudnych prób, przewracając przez 2000 km (1242 mil) z Charkowa do linii Mannerheima w Finlandii i do fabryki poprzez Moskwie.
 |
| T 34 podczas wojny w Korei |
T-34 Model 1940
T-34 był w dużej mierze poprawione w trakcie badań i masowej produkcji zostały poprawione usterki i powołano nowy projekt we wrześniu przez następcę Koshkin przez głównego projektantanta Alexandra Morozowa. Wszystkie poprzednie modele, T-26 , BT-7 i ciężki wielu wieżyczkami T-28 ich produkcja spadła, aby zrobić miejsce dla nowego czołgu średniego. Produkcja była oddzielona, Leningrad urządzaniu pistolet P-11, Charków V12 diesel, Moskwa podzespoły elektryczne i kadłub pancerny i montaż końcowy przeprowadzono w ciągnik fabryki Stalingrad. Od lipca 1941 r. wszystkie ośrodki produkcji narażonych zobaczył ogromny wysiłek, relokacji na wschód. Tylko Stalingrad pozostał na miejscu aż do końca bitwy, na początku 1943 roku i kapitulacji Paulusa ". Ale produkcja modelu 1940 była utrudniona przez różne braki. Kompleks pancerz kawałek kadłuba z przodu były trudne w produkcji, był brak diesli V12, więc większość zbiorników z serii Model 1940 wyposażono w Mikulin M-17 silnika BT czołgu w fabryce Gorkiego, a także tymczasowego przekazywania i sprzęgła. Początkowy L-11 76 mm (2,99 cala) pistoletu był krytykowany za to, że niskie prędkości wylotowej i F-34 został zaprojektowany, a nie na Gorkiego. Później wprowadzony do produkcji, wyposażania pierwszych jednostek w lipcu 1941 roku.
Ogólne pojęcie
Gdy wszystkie zaprojektowane elementy zostały połączone w nowej serii T-34 zostały wyposażony w 76,2 mm działa, i była to podstawa we wszystkich wersjach do 1944. Był znany jako T-34/76, w przeciwieństwie do późniejszego T-34/85. Cewka-nowy ulepszony dzieki Christie zawiesinę wyposażone, a także zamierzonych diesli V12 i dostosowanie sprzęgła ze skrzynię biegów. Radioodbiornik 10-RT 26E został zastąpiony przez model 9-RS i utwory zostały nieco powiększone. Przedni pancerz został uproszczony do masowej produkcji, a także wiele innych elementów. Kiedy w swojej klasie, T-34 nie ma odpowiednika w świecie. On był w stanie połączyć niemal do perfekcji magiczny trójkąt prędkości, pancerza i uzbrojenia. Nachylony pancerz był dobrym rozwiązaniem, aby odwrócić najwięcej trafień, zachowując pewną grubość. W pierwszym spotkania w lipcu 1941 roku okazało się, że żaden niemiecki czołg był w stanie wiarygodnie stawić mu czoła. Ku rozczarowaniu oficerów niemieckich, ich strzały po prostu odbijały się od dobrze opancerzonych T-34. Nastała potrzeba stworzenia konkurenta i tak powstał Panther (Panzer V). T-34 został wyposażony w wiele wersji dział, wierz i nadwozia podczas swojego życia, ale prawie każdy kadłub miał swoją góre wyposażoną w barierki, aby umożliwić oddziałom radzieckim podróżować na czołgu uzupełniając braki sprzetu w transporcie. Żadna wersja za to nie była nigdy wyposażona w działo przeciwlotnicze i wielu zginęło z tego powodu w 1944 roku ze względu na nowe konwersje przeciwczołgowych Stuka (Ju-47D). T-34/76 był ostoją Armii Czerwonej od 1941 do końca od 1944 r., T-34/85 's, nowy czołg w niektórych aspektach, stopniowo je zastępuje. T-34 to był prawdziwy szok dla Niemców, ponieważ nie mieli nic podobnego. Nachylony pancerz okazał się bardzo skuteczny, mimo stosunkowo małej prędkości wylotowej pocisku, wypada korzystnie w porównaniu z działem pancernej III i IV w ich czasie. Ich silnik diesla był wytrzymały i jest w stanie poradzić sobie w niemal wszystkich ekstremalnych warunkach pogodowych, a ich szerokie tory były doskonale ukształtowane, aby poradzić sobie z "raspoutista morze" (błoto), jesienią i śniegiem w zimie. To był czołg łatwiejszy i w produkcji niż wszystkie modele Panzer i skuteczniejszy tak daleko, że dla wielu frontowych jednostek niemieckich T-34 wydawał się niezwyciężony. To nie była prawda, oczywiście.
 |
| Wnętrze czołgu T 34 |
Taktyka
Pod koniec 1942 r. przyszła nowa wersja, model 1942, ograniczone do niewielkich ulepszeń komfortu załogi oraz systemów wizyjnych. 76 mm (2,99 cala) działo może osiągnąc wysoką prędkość początkową pocisku również te, pociski przeciwpancerne. Były one śmiertelne dla wszystkich Panzers z wyjątkiem późnych, silnie opancerzonych wersji Panzer IV. W związku z tym wolniejsze, ale nie do zdobycia KV-1, są sparowane w setki "zabójczych drużyn". Ale taktyka niemiec, jak we Francji, okazała się lepsza, i oba dobrze skoordynowane ataki Stuka, jak również 88 mm (3,46 cala) pociski uniemożliwiły rosyjskim T-34 obronę. Podczas kampanii zimowej w Moskwie i później pod Stalingradem, T-34 były masowo zaangażowane po raz pierwszy i napierały na niemiecka obronę. Niemieckie czołgi zostały sparaliżowane przez lodowatą pogodę. Gumy z kół odklejały się, silniki nie odpalały i musiały zostać powoli ogrzewane, karabiny maszynowe często się cieły i mobilność była prawie niemożliwa, wąskie tory z Panzer III i IV, spowodowało, że dosłownie toną w śniegu . Plus, zła pogoda uniemożliwia jakiegolwiek wsparcie z powietrza, zapobiegając jakiejkolwiek pomocy z Luftwaffe. Jednak nowy Panther okazał sie lepszy od T-34 , który nadal miał stawiać mu opór, najcześciej tworząc sobie przewage liczebną. Taktyka ta okazała się decydująca pod Kurskiem, kiedy setki Panter i Tygrysów, jednocześnie skuteczne w dużej odległości, były przytłoczone przez tysiące strzelających T-34 ze wszystkich stron. Podobnie jak czołgi Sherman, dwa lub więcej T-34 poświęcono w celu umożliwienia innym strzelenie na wroga, uderzając w ich wrażliwy tył.
Problemy produkcyjne
T-34 nie był "doskonały" według oficeró niemieckich. Kiepska jakość montażu, niedbałe wykonanie
 |
| Zakład produkujący T 34 |
elementów i wiele innych braków, w połączeniu z ogólnie bardzo trudnymi warunkami eksploatacji, jak również niskie umiejętności szkoleniowe załogi, czasto nieudolnych dowódców, wziął swoje piętno na każdej dywizji wyposażonej w T-34. I mieli racje, w niektórych bitwach, ponad połowa czołgów biorących udział w walce została utracona z powodu awarii mechanicznych i innych początkowych problemów. Diesle były szczególnie wrażliwe na kurz i piasek. Pierwsze filtry były nieskuteczne.Kiepski końcowy montaż przekładni i sprzęgła często ulegał awarii pod wpływem drgań. Linie montażowe, ze względu na niemiecki atak, szybko zostały przeniesione i boleśnie wprowadzone do pracy w trudnych warunkach (czasami obrabiarki działały przed zainstalowaniem dachu) w Dzherzhinski railcar Ural fabryki w Niżnym Tagil fabryki ciągników i Stalina w Czelabińsku ("Tankograd "). Ale do jesieni 1942 roku, produkcja była największa we wschodniej części Stalingradu. T-34s zostały rzucone do walki tuż przy drzwiach fabryki.
T-34/76 model 1941
Model ten był projektowany z poprzedniego modelu z 1940 . Prawie wszystko zostało poddane kontroli dla produkcji masowej, jak zamontować nowe działo, spawanie wmontować wieżyczkę z nowym, jednym, szerokim lukiem, i wiele innych części. Dodano pojedynczy właz ze wzgledu na łatwość produkcji, ale był ciężki i łatwo się zacinał, blokując wszystkich wewnątrz. W rzeczywistości to był znienawidzony przez załogi (które ucierpiały z powodu słabego komfortu i słabej ergonomii), szybko nazwany "pirozhok" . Bardzo duże tylne osłony wylotowe były kolejnym elementem, którego nie powinno być. Wieżyczce brakowało wystarczającej ochrony dla dowódcy, bez luki celowej, posiadał przesuwny peryskop. Pojedyncza ciężka klapa, otwierana do przodu, miała jedną szczelinę wizji, często niewyraźną lub brudną. Ponadto dowódca był również odpowiedzialny za ładowanie broni, ze względu na liczę załogi równa czterech mężczyzn. Później wiele modeli miało dodatkowe pancerze jak model 1942 ekranami ("z płyt"), aby odpowiedzieć na ostatni rozwój broni niemieckiej. Amour w dużym stopniu ulepszone w porównaniu do modelu 1940 (lub "modelu A"). Niektóre 324 T-34 Model zajazdów zostały uzbrojone w specjalne działo wysokiej prędkości 57 mm (2,24 cala) gun ZiS-4 lub ZiS-4M, pod nazwą T-34/57, i wykorzystywane jako łowców-cystern, w szczególności podczas Bitwa o Moskwę.
Modele T-34/76 1942/44
Ponieważ standardowe obrabiarki używane do T-34 nie było łatwo dostosować, specyfika produkcji była ograniczona. Wiele funkcji T-34 pozostało bez zmian do 1943 roku, pomimo skarg załóg i ich dowódców. Jeszcze prostsze i tańsze części i metody zostały zastosowane, jak i zautomatyzowanego spawania płyty. Na przykład, wspólny C-34 działo uproszczone do punktu, w którym potrzebne były mniejsze kawałki niemal 200 (od 861 do 614). Były to najczęściej F-34 L/42.5, TMFD-7 i PT4-7, które uniemożliwiły załogom korzystanie broń na długi dystans, na Niemców. Doprowadziło to do agresywnych taktyk opartych na stałych manewrach, podczas gdy niemieckie czołgi mogły stać z dala i ostrzeliwać cele z odległości. Ale w 1942 przyszedł lepszy model D z nową wieżyczka, sub-produkt opuszczonego projektu T-34M, w którym był wielki postęp w stosunku do poprzednich modeli. Warto zauważyć, że duża klapa została usunięta i zastąpiona przez oddzielne włazy (ochrzczona "Myszka Miki" przez Niemców), na jesieni 1943 roku, nowa, specjalnie zaprojektowana kopuła dowódcy. Mimo to, koszty produkcji i czas zmniejsza się o 50%, pomimo faktu, że większość pracowników, teraz przeszla do walki, i została zastąpiona przez kobiety, dzieci i inwalidów lub starszych ludzi. W 1943 roku tempo produkcji T-34 było na poziomie około 1300 miesięcznie. Ostatni model był T-34/76 Model 1944 G lub z uproszczonej ZiS S-53 działo, radio, wieża i ulepszona kopuładowódcy. Jednakże, produkcja stopniowo zmniejszyła się w dużej mierze na lepsze T-34/85.
T-34/85
Jak wojna trwała, niemiecki Panzers znacznie się poprawił, głównie przez poczynienia T-34. Biuro projektowe Morozow był świadomy ograniczeń ich 76 mm (2,99 cala) działa, zwłaszcza po bitwie pod Kurskiem, podobnie jak jego zasięgu i niewystarczających zdolności przebijania pancerza. Na nowy model potrzebna była duża prędkość, która wywodzi się z udanej broni przeciwlotniczej, ZiS 85 mm (3,35 cala), naśladując legendarnego niemieckiego Flak 88 mm (3,46 cala). Projekt mający na celu zastąpienie zarówno KV-1 i T-34 był T-43. Po bitwie pod Kurskiem-T43 został porzucony i wykorzystywany do poprawy wieży T-34, i stanie sie znany jako T-34/85. Były dwa główne ulepszenia, z których pierwszym jest nowe Działo, o wiele bardziej skuteczne, now wieżyczka i wiecej przestrzeni wewnątrz dla pięciu członków załogi. Dowódca został zwolniony z ładowania, rozkazuję tylko. Ta nowa wersja okazała się o wiele lepsza i stopniowo zastępuje wcześniejsze wersje. T-34/85 nie był odporny na Tiger, 88 mm (3,46 cala) i Pak 40. Większa wieżyczka również była łatwiejszym celem. Produkcja T-34/85 osiągnęła 22.559 sztuk.
T-34/76s
Ponieważ wojna przebiegała bardzo źle dla Sowietów do grudnia 1942 roku przynajmniej, wiele T-34s zostały przejęte podczas Blitzkrieg. W procesie, Wehrmacht szacunkowo przejął 400 czołgów, z prawie wszystkich egzemplarzy z modelu 1940 od do 1943 roku pod nazwą Panzerkampfwagen T-34 (r) lub T-34 747 (r) do T-34/76 . Ponieważ Niemcy byli pod wrażeniem tych czołgów (Guderian, von Kleista i Blumentritt między innymi), zabrali wszystkie możliwe środki w celu przywrócenia szali zwyciesktwa na wswoją korzyść. Przez iększość czasu, prawie nic nie zmieniło, ale niemieckiego kamuflażu specyficzne i bardzo duże Balkankreuz "malowano na wieży, kadłuba i dachu. Duże swastyki zostały również wykorzystane w celu bycia nieomylnie zestrzelonym przez niemieckie samoloty bojowe i załóg czołgów, które zwykle opierają się na spekulacjach co do sylwetki. Dodali również więcej sprzętu i dodatkowe płyty pancerne, głównie na sidetrain, a później, od T-34/85, płyt wieży obronnych. Pierwszy użytkownik T-34 był regularnie Wehrmacht , który zawierał wiele modeli z 1941 i 1942. Wszystkie jednostki zostały wysłane w celu odrestaurowania na przechwycone warsztaty w Rydze, ale także Marienfeld i Goerlitz, otrzymując nowe radio, wyposażona w nie kopuła dowódcy w niemieckim stylu, nowe włazy i inne małe urządzenia. Wiele ciężko uszkodzonych T-34s były trzymane jako na części lub części rezerw usunięto wieżyczki i zamontowane na wielu pociągach pancernych (Panzerzug), które przemierzały front wschodni., ale największa część wykorzystano w regularnych jednostkach i niektóre przez oddziały SS, jak 3. Dywizji Pancernej SS "Totenkopf" i "Das Reich". Dodali Schürzen, pudełka do przechowywania, narzędzi, radia i kopuły dowódcy usunięty z uszkodzonego Panzer IIIs i kroplówki. Jednostki te włączono także garść dostaw T-34 konwersji (Munitionspanzer T-34 (r)) i kilka konwersji AA (Flakpanzer T-34 (r)). Ukraińska "Siły Wyzwolenia" z Własow stosowany również wiele przechwyconych T-34, które pokazały się herb z tradycyjnym krzyżu St Andre i "ROA" (dla rosyjskiej Armii Ochotniczej).
Finowie zdobył również wiele T-34.
Zimna wojna i eksport
T-34/85 nadal był produkowany od końca wojny we wrześniu 1945 roku. Te czołgi tworzą większość sowieckiej ofensywy letniej sierpnia 1945 r. w Mandżurii. Udowodnili znacznie przewyższa wszelkie japońskie czołgi i działa. Nadal był tani w produkcji, stosunkowo tanie w utrzymaniu i był ogólnie lepszy od wielu czołgów alianckich w swoim czasie, ale gorsze od brytyjskich Centurion, amerykańskiego M26 Pershing oraz M4 Sherman. Z ogromnych zasobów dostępnych i nowych generacji czołgów pochodzących z IS-3 (jak masowej produkcji T-54/55), wiele T-34s zostały wysłane do sojuszników ZSRR i państw satelickich za żelazną kurtyną. Ostatecznie stanowiły część sił pancernych wykorzystanych w wojnie koreańskiej (które znane były jako Typ 58). Tworzyli również trzon pancerny sił wielu krajów arabskich na Bliskim Wschodzie (takich jak Syria i Egipt), obok nabierającego znaczenia Shermana i zdecydowanie lepszego izraelskiego centurion. Również tworzą one istotną część pułków pancernych (z nowszych T-54s i T-55s) z Północnego Wietnamu. Zostały sprzedane do wielu krajów wschodzących, czasami ledwo zmodernizowany z lepsza optyka i elektronika, i pozostał w służbie do końca zimnej wojny. Użytkownicy są lub byli: Albania, Austria, Bułgaria, Cypr, Czechosłowacja, Kuba, Finlandia, NRD, Węgry, Polska, Rumunia, Jugosławia, Afganistan, Indonezja, Irak, Laos, Mongolia, Korea Północna, Palestyna, Pakistan, Republika Ludowa Chiny, Syria, Wietnam, Jemen Południowy, Jemen Północny, Afryka, Algieria, Angola, Republika Konga, Egipt, Gwinea Równikowa, Etiopii, Gwinei, Gwinei-Bissau, Libii, Mali, Mozambiku, Namibii, Somalii, Sudanu, Togo, i Zimbabwe.
31 maja 1929 roku wyprodukowano kilka samochodów pancernych na licencji forda i podwoziu forda AA. Miał powstać lekki samochód pancerny, okazał się on jednak ciasny, mały i krępy, brakowało mu szybkości i możliwości jazdy w trudnym terenie. To były właśnie prototypy D8 i D12, które zostały wyparte przez FAI i pożniejszego FAI M
.jpg)
