Czołg Ciężki Char B1/B1 bis

Nazwa: Char B1/B1 bis
Typ: czołg ciężki
Kraj pochodzenia: Francja
Rok produkcji: 1937-40
Wysokość: 2.79 m
Długość: 6.37 m
Szerokość: 2.46 m
Waga: 31.5 T
Pancerz: od 20 mm do 60 mm
Silnik: 1 silnik gaźnikowy, 6-cylindrowy Renault
Moc: 307 KM
Moc/Masa: 9.5 KM/t
Prędkość: 28 km/h
Zasięg: 180 km
Uzbrojenie: haubica ABS SA 35 kal. 75 mm w kadłubie
armata SA 34 kal. 47 mm w wieżyczce
2 karabiny maszynowe Reibel kal. 7,5 mm
Załoga: 4 osoby
Liczba wyprodukowanych egzemplarzy: 403 pojazdów

Czołg Ciężki Char B1/B1 bis zniszczony po bitwie.

Char B1 – francuski czołg ciężki z okresu II wojny światowej.
Char B1 z wyglądu przypominał pojazd pancerny z okresu I wojny światowej, gdyż jego koncepcja powstała zaledwie kilka lat po jej zakończeniu. Początkowo miał być działem samobieżnym uzbrojonym w haubicę 75 mm, umieszczoną w kadłubie. Później, już na początku lat 30., dodano do niego wieżę z armatą 47 mm, co zmieniło jednocześnie jego przeznaczenie na czołg ciężki. Pierwsze prace nad konstrukcją rozpoczęto w 1921 roku, jednak wielokrotnie były przerywane, przez co można w niej znaleźć rozwiązania z różnych okresów rozwoju technik budowy broni pancernej. Prototyp czołgu B1 ukończono w 1935 roku i

Czołg Ciężki Char B1/B1 bis

był to jeden z najpotężniejszych wozów bojowych tamtego okresu. Ostateczna wersja otrzymała nazwę Char B1-bis i posiadała pancerz wzmocniony do 60 mm, zmodyfikowaną wieżę i silnik o większej mocy. Jej produkcję rozpoczęto w 1937 roku i do roku 1940 zbudowano 403 egzemplarzy tego pojazdu.
Z powodu silnego opancerzenia i uzbrojenia Char B1-bis, który był w stanie zniszczyć każdy niemiecki wóz bojowy używany w 1940 roku, stanowił on psychologiczny wstrząs dla niemieckich żołnierzy. Jego potencjał nie został jednak w pełni wykorzystany, z jednej strony ze względu na rozproszenie tych maszyn na długim odcinku frontu, z drugiej – z uwagi na ich dużą wrażliwość na awarie i uszkodzenia (wiele wozów tego typu dostało się w ręce wroga niezniszczonych, ponieważ zostały porzucone przez własne załogi).
Potężnie uzbrojony czołg okazał się jednak groźny głównie w teorii. Po raz kolejny nie sprawdziła się francuska koncepcja, w myśl której dowódca czołgu miał obsługiwać główne uzbrojenie pojazdu. W warunkach szybko zmieniającego się pola walki dowodzenie czołgiem, wyszukiwanie i atakowanie celów przerastało możliwości jednego człowieka. Dodatkowym minusem było źle zaprojektowane gniazdo armaty 75 mm, umieszczonej w kadłubie. Wskutek braku miejsca w kadłubie praktycznie niemożliwe było celowanie w płaszczyźnie poziomej.

Czołg Ciężki Char B1/B1 bis

Chociaż większość B1 i B1-bis padła łupem niemieckiej artylerii polowej i przeciwpancernej to jednak w bezpośrednim pojedynku pancernym potrafiły one dać się we znaki niemieckim czołgistom. 16 maja 1940 roku pod Stonne pojedynczy pojazd tego typu, noszący nazwę Eure, zaatakował frontalnie grupę niemieckich wozów i zniszczył 13 z nich (PzKpfw III i PzKpfw IV), sam zaś, pomimo otrzymania 140 trafień, wycofał się z walki niezniszczony.